Bezoek aan familie Fluttert

Dag 14 8-8 Bezoek aan familie Fluttert

Zoals voorspeld zijn we na dat we ons hadden opgemaakt, op de mannen manier dan, naar Oscars gegaan om te ontbijten. Tjonge wat zat die tent vol. Het leek erop alsof de locals op zaterdagmorgen geen zin hebben om zelf een ontbijt te fabriceren. Een praatgrage dame die we gisteren ook al een half uur aan hadden  gehoord behoorde ook tot de klanten. Zij hield de hele staf van het werk door overal een lang gesprek mee aan te knopen. We probeerden stiekum langs haar heen te sluipen nadat we ons portie hadden gehad. Helaas lukte mij dat net niet, ze sprong als een kat van haar tafel en  greep me mij bij mijn kladden om het gesprek van gisteren toch nog even af te maken. Gelukkig wist  ik een goed excuus te verzinnen zodat ik de tent kon verlaten. Daarna hebben we Tone Fluttert gebeld, dat we klaar waren om hem te bezoeken. " Komt moar kearls, ik stoa al boeten te wochen" : was zijn antwoord. Met een uurtje stonden we bij hem op het erf. Hij en z'n vrouw Jo verwelkomden ons hartelijk en nodigden ons uit om inside te komen. "Van wie bun ie dan"? was de terugkerende vraag aan mijn maten. Toen hij hoorde wie we waren en waar we vandaan kwamen ging Tone de linkjes leggen." Oh,dan was oe grotva....": enz. Uiteindelijk  bleken ook wij weer allemaal een grote familie te zijn. Hij vertelde in geuren en kleuren over iedereen  die hij kende en merkte telkens op dat hij vroeger nergens kwam....  Aan hem is een goede toneelspeler verloren gegaan want zijn verhalen werden begeleid door het uitbeelden van datgene wat hij vertelde. Hij heeft gedurende zijn verhaal meer gestaan en bewogen dan gezeten. De manier waarop hij vertelde, en de passie zijn onbeschrijvelijk. Met een tikje ondeugendheid, en een bepaalde boodschap bracht hij zijn verhaal. Dat wij goede  toehoorders waren moge blijken uit het feit dat z'n vrouw Jo, hem aanspoorde verder te vertellen. Dat zetje was dan ook genoeg om hem op de spreekstoel te houden. Alle verhalen zullen we jullie niet vertellen maar 1 verhaaltje krijg je bij deze .Een nieuwsgierige boer roeg aan de buurman die wel geinvesteerd had in de reis en de tijd, " Wat deden de varkens"? Waarop de buurman:" De varkens gingen rechtop zitten en keken ons aan"!... Je snapt natuurlijk wel dat de nieuwsgierige wilde weten welke prijs er voor de varkens werd betaald. Ze hadden ook al op ons gerekend want er stond voor 8 personen eten klaar. Echte Hollandse kost, beschuiten, roggebrood, wit en bruin brood, salade, eieren, ham, spek,kaas, drilpudding, slagroom, koffie, bier en nog veel meer. Weer zo'n gastvrijheid die we van alle bekenden waar we op visite zijn gewees mochten genieten. We kregen zelfs bij het afscheid nog echte zeldzame kei mee, en een nummerbord. Uiteraard krijgt deze een unieke plaats in het cafe van Marcel. Wij kwamen uiteraard ook niet met lege handen, wij hadden een paar kopieen van een aantal familieleden van hen. Ze waren er erg blij mee, maar toen we in hun familiealbum keken kwamen we de originelen tegen. Zo houd je altijd wat, sleep je die foto's de halve wereld rond om  goed voor de dag te komen, blijkt dat die kopieen uiteindelijk van henzelf komen....

Ze hadden al langer plannen om naar Nederland te komen maar het schortte nog aan een bepaald papiertje. We hebben afgesproken dat we elkaar opnieuw zullen ontmoeten als ze op Nederlandse bodem staan. De intentie dit te doen werd voor hen steeds groter, want ook zij zijn al op respectabele leeftijd.

Nadat we eindelijk afscheid hadden kunnen nemen  want eigenlijk was de te bezoeken tijd die wij hadden te kort, wij hadden nog meer in de planning. Allereerst moesten we nog helemaal terugrijden naar Kitchener en een paar bezoekjes brengen aan de winkels die daar waren. In het motel, of liever buiten voor onze kamer hebben we nog lang nagepraat over de verhalen van Tone. Daarna vielen we snel in diepe slaap waarin een enkeling wellicht gedroomd kan hebben over de barre tijden die zij startend in Canada moeten hebben meegemaakt.

Einde dag 14