De Falls van dichtbij

Dag 18 12-8 De Falls van dichtbij

Het ontbijt dat we deze morgen gratis mochten genieten bij het motel hield niet echt over. De koffie smaakte naar thee en het enige waarmee we onze boterham konden beleggen was jam. Als je dat ook nog eens niet lust dan krijg je niet veel in je ransel. Toch hebben we wat naar binnengewerkt omdat we zo snel mogelijk naar de watervallen wilden. We hoopten dat het dan niet zo druk zou zijn. Menigeen moet de zelfde gedachte hebben gehad want het was al stampvol toen we arriveerden. Harrie t L en Benny wilden de watervallen van onder met een boot bekijken. Op zo'n scheepje gaan een paar honderd mensen gehuld in rode plastic puncho's. Het mag dan wel een lachwekkend plaatje zijn met al die rode puntmutsen maar zo'n bescherming is geen overbodige luxe want het spat behoorlijk. Dit tochtje was het geld dubbel en dwars waard. Dit kunnen we iedereen aanraden die hier ooit eens komt. Je moet er even voor in de rij, maar dan heb je ook wat. Dat dit stadje eigenlijk beter El Dorada had kunnen heten blijkt uit de vele dollars die hier worden verdiend. Het is net een kermis met alles  er op en er aan. Je kunt hier best een hele week vakantie houden met het gezin. Er is voor elk wat wils. Voor ons is dat niet nodig, wij zijn al tevreden met een eet- en slaapgelegenheid en een klein barretje. Na het bekijken van de Falls en het eten van een "hete hond" zijn we weer verder getrokken naar Toronto. Naar het deel dat Scarborough wordt genoemd. Over een snelweg dwars door Toronto, met een snelheid van zo'n 90 km per uur. Wat een enorme stad is dit vergeleken met de andere plaatsen die we de laatste tijd waren tegen gekomen. De wolenkrabbers hier deden me denken aan kippenbatterijen, zo opeen gestapeld en efficient ruimte gebruik. Het motel  met de naam Grand Motel mocht er zijn. Zelfs een zwembad waar onze waterratten Harrie t  L en Marcel zich geheel konden uitleven. Het enige minpuntje was de wat klein uitgevallen koelkast. We zijn die  avond van armoe maar naar de bar Kate's Roadhouse gegaan. Hier heeft Marcel  de gasten een flink staaltje snooker laten zien. Iedereen wilde dan ook graag tegen deze champ of met hem snookeren. Zelfs de eentandige vriend van de barmeid moest het afleggen tegen hem. Dit was sowieso een vreemde eend, die overigens ook nog eens Duck heette. Hij wisselde steeds van positie, zo zat hij even aan de bar, dan vloog hij naar de gokautomaat en dan stootte hij weer eens een bal en dan moest er even gezoend worden met de bardame. Hij stapte later ook doodeenvoudig in zijn gore bak met een behoorlijk veel bier in zijn pens. De andere snookeraar die  meespeelde was van Ierse afkomst, dat was san ook duidelijk te horen aan zijn taal. Daarmee bedoel ik de uitspraak want zijn taalgebruik en manieren waren voorbeeldig. Na een avond met veel lol was het tijd om op te stappen. Harrie t L is onze penningmeester en rekende af. Na deze vereffening van onze schulden sloeg stemming van de barmeid als een blad aan de boom om. Het grietje werd zo chagerijnig als een gebeten hond. Ze zei dat het onvoorstelbaar was dat we haar maar 1,5 dollar fooi hadden gegeven. Ze was de hele avond zo vriendelijk geweest tegen ons. Wij waren van mening dat bij de bierprijzen die ze daar  hanteren dat ook het  minste zou zijn wat ze konden doen. Geen nootjes of andere versnaperingen aan de bar en buiten moest je de sigarettenpeuken doven in een bloempot. Nog te beroerd om de asbakken schoon te maken... Nee, wij konden er met ons hoofd niet bij en zijn lachend om dat opgewonden delletje in slaap gevallen. Wij hebben in ieder geval goed geslapen, of dat die bargriet ook heeft gedaan is nogmaar de vraag...

Einde dag 18